Saknet

Mørke spaigla mine kjainsle, men da e ait hål i spaiggedl.
Ait hål so ikkje enda, akkorat so sakne i sjeli mi.
Håle e so sakne i sjeli mi. Sakne e so håle, endelaust...
Sakne itte nåke inårmt so eg hadde, da eg hadde va lika stort so sakne,
inårmt... Eg lika smerte, men eg lika ra igentle ikkje...
Eg skrike, men eg skrike igentle ikkje...
Eg dåyr, men eg dåyr igentle ikkje...
Eg sakna... Fø meg e mørke so dagen fø deg å ri andre.
Fø meg e dagen so mørke fø deg å ri andre.
Fø meg e skrike so lattern fø deg å ri andre.
Fø meg e dauen so live fø deg å ri andre.
Dystert da e, å tainkja slik, dystert da e, å vera slik,
dystert da e, å liva slik, dystert da e, eg lika ra slik...
Dystert e ra å dystert ska ra vera. Mørt e ra å mørt ska ra vera.
Ont e ra å ont ska ra vera. Sakne e rar, men da ska rar ikkje vera...
Da ain ikkje bør gjera e da eg sakna meste,
da ain ikkje bør saia e da eg sakna meste, du skjønna kå eg maina,
da e deg eg sakna adle meste...
Da eg ha møst ha saora, da vi'kkje bedra seg me aori.
Da ha berra våre ont, å sakna ha våre tongt.
Smerte, no lika e'ra... Skrik, no skrike eg...
Dau, no dåyr eg... Sakn, eg sakna reg...
Eg dåyr fø'ra eg sakna... Å eg sakna itte dauen..