Sanrı

İsmim yok! Kimliksizim; eğer tabiri buysa
Dünya’da yaşıyorum,doğduğum yer doğruysa
Gökkuşağı’ndan korkan bir hayalken sözlerim
Sabahsız bir gecenin kıyısıdır gözlerim
Kimbilir kaç senedir devasız bir sızıyım
Tüm terk edilişlerin, kronik yalnızıyım
Önce ışıklar söndü; bir ben kaldım yanımda
Hasret de bana kaldı sahipsiz isyanım da
Sonra yıldızlar kaydı; herkes bir dilek tuttu
Kimisi murat oldu, kimini gece yuttu
Kimi karaya güldü, kimini ak ağlattı
Kimi erken yoruldu kimi duvak bağlattı
Benimse ne dikenim ne gülüm sabah gördü
Yüreğim hergün eyvah, gözlerim günah gördü
Üstelik ışıl ışıl, aydınlık bir gündüzden
Gözlerim kaçar oldu - ve belki sırf bu yüzden
İhanet namlusunu öfkeyle fişekleyip
Karanlık düşlerine binbir yalan ekleyip
Hüzzam kokan bahçeme girmeyi denerlerken
Ama seferlerinden eli boş dönerlerken
Cinaslı cümlelerin anlamını yorarak
Kimliksiz ahvalimi kapı kapı sorarak
Gerçeğin aynasına bir kaç kurşun sıktılar
Ve ne kadar suç varsa üzerime yıktılar
Saat durdu,gün sustu; sus pus olmuşken nefes
Sessizce fısıldadı rüyalarımdaki ses
Artık biliyorum ki; söylenirken son şarkı
Kainat dursa bile; döner düzenin çarkı
Ama sizin hüzünle doluysa sandığınız
Yani mutluluk diye hüsransa andığınız
Rüzgarın ters estiği yönden buyurun lütfen
Yasaklı düş bahçeme önden buyurun lütfen
Aslına bakarsanız, işin masal faslı bu
Gece, karanlık ve ben; hikayenin aslı bu