Tanıksız Tutanaklar

Yan alev alev
Yan yeniden
Yan; yana yana, kana kana, döne döne
Yan; turnaların kanadında söne söne
Can takvimsizken
Can iklimsizken
Zor; bilsen ne zor karanlığa ışık olmak
Zor; zindanlarda aydınlığa âşık olmak
Zor; ölümlere, talanlara tanık olmak
Zor; bilsen ne zor karanlığa ışık olmak
Zor; zindanlarda aydınlığa âşık olmak
Zor; ölümlere, talanlara tanık olmak
Ve onlar kırılmaya yüz tutmuş gecelerin
Dileklerinde kalmış yıldızları yok sayıp
Ve onlar hayalleri yorulmuş hecelerin
Her noktasına sinmiş yalanları kutsayıp
Gördükleri düşlerin hayrını unutarak
Ve siyah kabuslara basarak yürüdüler
Onları anlatmaya ne söz yeter ne kâğıt
Baktığım her yer siyah, gördüğüm karanlıkken
Semayı kaplıyorken bin hüzün bin bir ağıt
Ve can denen mutluluk yalnızca bir anlıkken
On yedinci yaşına doyamamış Erdal’ın
Gencecik bedenini asarak yürüdüler
Onlar ki yangınlardan bir avuç kül alarak
Bir Anka kanadına yüklediler günahı
Onlar ki meleklerin hüznüyle azalarak
Bir çölün kumlarına defnettiler sabahı
Ve onlar, Kerbela’ dan karanlık bir menzile
Hüseyn’in gözyaşına basarak yürüdüler
Kan, acıya kan
Kan ve duman
An, saatlerden çaldıkları tek umutken
An, gözümüzde yağmur olmuş bir bulutken
Yan umut için
Yan için için
Sor; gecelere, acılara, siyaha sor
Sor; alevlere, yangınlara, günaha sor
Sor; Maraş’a sor, Sivas’a sor, semaha sor
Sor; gecelere, acılara, siyaha sor
Sor; alevlere, yangınlara, günaha sor
Sor; Maraş’a sor, Sivas’a sor, semaha sor
Çünkü onlar, yok sayıp görünen her ne varsa
Varlığından utanıp, gizleyerek gün be gün
Var ettikleri suçun gölgesi ne kadarsa
O çıkmazın nurunu izleyerek gün be gün
Karanlığın düşmanı, günahsız Nesimi’nin
“Enel Hak” şiarını kısarak yürüdüler
Yürüdüler an be an, yürüdüler durmadan
Simsiyah gölgeleri suç gibi sürüyerek
Yürüdüler, “bu gidiş nereye?” hiç sormadan
İki nefes arası sessizce çürüyerek
Tanıksız tutanaklar bırakarak takvime
İçlerindeki kini kusarak yürüdüler